ვუძლებ ავდარს, ვუძლებ წარღვნას!

მე მის სხეულში ჩავდე ჩემი სული
და
ჩემს სხეულში ვატარებდი მის სულს
და
ჩვენ ვსუნთქავდით ზეცის სუნთქვით
სიყვარულს.
ის შევამკეთ ნაზი სიმორცხვით
და
მის ფონზე ყვავილებმა ფერი დაკარგეს.
უხმაურო აფეთქება- მისხალ-მისხალ ნაგემი
რომლის ჰარმონიამ
ყვავილების გვირგვინი დაწნა.
მე და შენ
ცეცხლი ხელმეორედ აღმოვაჩინეთ....
ერთს პლიუს ერთი უდრის ორს.
ორს მინუს ერთი უდრის ნულს.

არ განუფინო მარგალიტი წინაშე ღორთა

-მძულს ეს ცხოვრება!
-ცოტა უფრო პოზიტიურად....
-ვაშაა!! მძულს ეს ცხოვრება!....
დაახლოებით ამ სიტუაციაში ვართ მე და კეთილისმოსურნეები )) ასე მგონია ნაგავში ვიქექები და რაღაც საუნჯეს ვეძებ, სხვები კი ბედნიერი სახეებით იწონებენ განწირულის სულისკვეთებას. ამ უაზრო მდგომარეობას რა დავარქვა არ ვიცი, ან ჩემი თავი რომელი უარყოფითი ეპითეტით შევამკო, ან ამ გონებადაბინდულ ხალხს რა ვუთხრა. "ნდობა, იმედი, მიმტევებლობა, მოთმინება" ყელამდე ვარ ამ ნათრევ-ნაგვემი სიტყვებით!! არ არსებობს! არ არსებობენ! ადამიანები არ არსებობენ! მოკვდა ადამიანი!

I want to live, not just SURVIVE!

წავალ-წამოვალ შენ მოგადგები ხოლმე, ალბათ შენზე ერთგული არც არავინ მყავს და იმიტომ, ან მყავს კიდევაც, მაგრამ ვერავინ შემომედავება რომ, შენნაირი მსმენელი არცერთია., თან არც უაზრო დარიგებით მაბრუებ, არც სულელური ქცევებით მტკენ გულს და ზუსტად მაშინ ხარ ჩემთან , როცა ყველაზე მეტად მტკივა და მჭირდება. ბევრს აღარ ვილაპარაკებ შენს არაამქვეყნიურ სიქველეზე, თორემ მგონი სხვანაირადაც შემოგხედავ უკვე. მოკლედ, ისღა დაგრჩენია ჩემი მოთქმა, გოდება და წუწუნი ისმინო მარადჟამ. როგორ მებრალები, მაგრამ , რას იზამ, ეს ყოფილა შენი ბედი.
დიდი ხანია არაფერი მომიყოლია შენთვის, მაგრამ, ალბათ, არც მქონდა რამე სათქმელი. უფრო სწორად "განვედ სიტყვანო არ ძალგიძთ". ასეთი საშინელი წელი დიდი ხანია არ მქონია. ისეთი გადაღლილი ვარ, ეს წელი თუ მშვიდობიანად ჩავამთავრე პრეტენზია მექნება ვარსკვლავი გამიხსნან ჩემი ოთახის წინ. ჩემი ყოველი მონდომება, ყოველი მცდელობა რაღაცის კარგისკენ შეცვლის, მარცხით და ცხოვრებისგან შემოლაწუნებით მთავრდება. ის დიდი ხანია გავაცნობიერე, რომ იღბალი, გამართლება და მსგავსი სიტყვები ჩემი ბედსვედაბერტყებული სიცოცხლისთვის უცხოა, მაგრამ მთლად ასე თუ იყო საქმე არ მეგონა. გულს სულ იმით ვიმაგრებდი - ცოტა წინ გაიხედე, მარტო დღევანდელი რეალობით რომ შეაფასოს ადამიანმა თავისი ცხოვრება გაგიჟდება-მეთქი, მაგრამ ვგრძნობ რომ ძალა გამომელია. მეგონა რაც გავიზრდებოდი და წლები მომემატებოდა სულის სიმხნევეს შევიძენდი, გულუბრყვილობას, გულჩვილობას, მიამიტობას უკან მოვიტოვებდი და თამამად გავუსწორებდი თვალს ყოველდღიურ სინამდვილეს, მაგრამ რაც ვიზრდები მეტად მტკივა გული, მეტად გულჩვილი, მიამიტი და გულუბრყვილო ვხდები, რაც შხამად მეღვრება სულში. თუ არ იცი რომელ ნავსადგურში გინდა შესვლა, ზურგის ქარიც არასდროს დაგიბერავს და ჩემნაირ დაკარგულ ადამიანს რა ქარმა უნდა დაუბეროს. ერთმა მითხრა, თუ გინდა გაგიმართლოს მდინარის დინებას უნდა მიყვეო, მე კი არ შემიძლია ყველანაირი სიყალბის, მლიქვნელობის ატანა, უღირსთათვის თავის მოდრეკა. და რა უნდა ქნას ასეთმა ადამიანმა? მდინარის საწინააღმდეგო მიმართულებით უნდა იცუროს, მე კი ცურვაც კი არ ვიცი... შეიძლება არასწორად ვაფასებ ჩემს შესაძლებლობებს, მაგრამ ფაქტი ერთია - დ ა ვ ი ღ ა ლ ე !
პ.ს. გაზრდაზე გამახსენდა, 8-ში კიდევ ერთი წელი მომემატება და უკვე იმდენად დარწმუნებული ვარ რა უაზრო უნდა იყოს ეგ დღე, ოთახში ჩაკეტვას და წიგნის წაკითხვას ვაპირებ.
ჩემო კეთილო, მადლობ, რომ სულ მისმენ, მიყვარხარ ♥ და არ შემიცოდო, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ სიბრალული მომწამვლელი და შეურაცხმყოფელი მოწყალებაა..

პ.ა.თ.ო.ლ.ო.გ.ი

არ ვიცი გადაღლილობის ბრალია, ერთგვაროვანი გარემოს თუ ჩემს ირგვლივ არსებულმა უსამრთლობამ შემაძრწუნა, მაგრამ სულის სიმარტოვე მეგანგაშება რაღაც... გულზე მემსხვრევა ჰაერი. . რამდენი ხანი უნდა ვიარო ასე მონისნულმა და რამდენი ხანი უნდა მიდარაჯოს მელანქოლიამ... ჰაერით ვაქანდაკებ სრულყოფილებას.. დ.ა.ვ.ი.ღ.ა.ლ.ე!

My ნაჯღაბნს

არ არსეობოს საჩუქარი,ყველაფერი სესხადაა! (Dear Diary)

 თითქოს ფარისევლობას ვებრძვი საკუთარ თავში.საკამრისია ჩემს სულში მივაგნო სულ ერთი ციცქნა ნაკლს, რომ ის მაშინვე იწყებს ზრდას.ხან ვთვლი რომ ყველა ცოდვის სათავე ვარ, მერე ვფიქრობ - ისინი ხომ ჩემს გარეშეც ჩადიან ცოდვას თავიანთი სიხარბის, ჟინის, უნებისყოფობის, სიმდაბლისა თუ სისულელის გამო.  ხან Homo Sapiens ვარ, ხან ადამიანი. საკუთარ პიროვნებას თავშეკავებულობისკენ მოვუწოდებ და ყველაზე გაუწონასწორებელი კაცივით ვიქცევი. ვეხუტები და სიყვარულის ტვირთს ვაზიდინებ, გამუდმებით გულის ძაფის საქანელას ვეთამაშები, ვცდილობ ძეგლივით გარს შემოვუარო და საუკეთესო კუთხიდან დავინახო, მერე კი... მერე კი ფრესკასავით მივაჩერდები და უკან ვერაფერს ვხედავ. მგონია, რომ დუმილის დროს ამაზრზენი შესახედი ვარ, ლაპარაკისას- სასაცილო. მგონია, რომ ვერ ხედავენ აგიზგიზებულ ცეცხლს და არ თბებიან ჩემს სულთან, არადა მხოლოდ მე ვარ დამნაშავე იმაში რომ ეს ცეცხლი მბჟუტავ ნაკვერჩხალად მეჩვენება. ხან ცელის შრიალსაც კი ვგრძნობ ახლომახლო და მხოლოდ საკუთარ თავზე მზრუნველი ეგოისტივით თავს ვიიმედებ: მოვა და დავისვენებ.. მარა რისგან? ნუთუ მხოლოდ ეს ვარ, თუ ვცდილობ ეს ვიყო? ვცდილობ ვგლოვობდე, ვიტანჯებოდე, ვტანჯავდე, ცრემლად ვიღვრებოდე, სულს ვიკაწრავდე...
ხალხი ღლის ადამიანს-დიახ, დამღალეს. ერთდროულად ხალხიც ვარ და ადამიანიც საკუთარი თავისა.

სიყვარული მაწვიმს (Dear Diary)

ყველაფერი დაიწყო იმით, რომ მხოლოდ ერთ გვერზე გადაბრუნება შემეძლო, შემდეგ ბობღვა ვისწავლე, ბანცალი, ცოტა სიარული , გამართულად სიარული, შემდეგ დაცემა და ადგომა... დავეცი - ავდექი,  დავეცი - ავდექი ,დავეცი - ამაყენე... ახლა დავფრინავ.. ხო, ხო შენ გამომაბი ეს ფრთები, შენ მასწავლე ფრენა მაღლა ცაში , შენ გამაღებინე ფანჯარა და გამახსნევინე გული სიგიჟისთვის.....
მხოლოდ ორ სიტყვას გეტყვი : მე შენ მიყვარხარ!
ა, რატომ ორი?
მე=შენ