Dear Diary..

ღმერთმანი რა ამოუვსები სივრცეა. ან ამოვსებული რაღაცით.. ვერ ვხვდები. უფრო სწორად ვხვდები მაგრამ თავი არ მინდა დავიმცირო (?) რაღაც იწვის, ისერება, იფლითება.. მერე მზე წამით შემომხედავს და ისევ გაიხედება ამრეზილი სახით, თითქოს რაღაცას მამადლის და მე სულელივით ველოდები როდის მოიღებს ისევ  მოწყალებას.. წამიერად გააცოცხლებს და ცოტახანში კვლავ მამადლის და ბინძურად მომაფურთხებს.. დაბნელდება და სინათლესთან ერთად ჩემი დაფლეთილი, ორი წინაგულისა და ორი პარკუჭისაგან შემდგარი რაღაცაც მიაქვს.
და ამ დრო თქვენ? ბედნიერნი... ამაზრზენია!
სინდისი და ნამუსი ხელჩაკიდულნი სადღაც დაბანცალებენ...
და მე? უბედური... საცოდაობაა!
ტვინმა გული დუელში გამოიწვია
და
ის
უბედური
კიდევ
უფრო
დაფლითა!

სიყვარულით, შენი ნაპტკვენი ბუმბული

Are you there, over the oceans?

Where, Oh where have you been my love?
Where, Oh where can you be?
It's been so long, since the moon has gone
And oh what a wreck you've made me

Are you there, over the oceans?
Are you there, up in the sky?
Until the return of my love
This lullaby

My hope is on the horizon
Every face, your eyes I can see
I plead and pray though each night and day
Our embrace is only a dream

And as sure as days come from moments
Each hour becomes a life's time

...............

სენტიმენტალური საყვარელი ჩურჩულებს(კიდევ უფრო მიბნედილი ხმით, ვიდრე მთვარეა) :
-ძვირფასო, შეხედეთ, აი, ჩვენი სკამი, ჩვენი ძვირფასი სკამი!
ქალი (ოხვრით და სასოწარკვეთით):
-ო, ისევ ეს სკამი!
მაშ ასე, ერიდეთ სკამებს, სალოცავ ადგილებად ქცეულ სკამებს!

Dear Diary

არ მჭირდება თქვენი ყალბი ღიმილი, ყალბი მეგობრობა და ეგ ყალბი სურვილი ჩემთან სიახლოვისა. შეგიძლიათ დამტოვოთ და თავი აირიდოთ ამ ფარსისგან. რატომ გგონიათ რომ რამეს წარმოადგენთ. ერთადერთი რაც ხართ ესაა დამსხვრეული, დაქუცმაცებული, გაორებული და გაასებული პიროვნება. და გგონიათ მე ვერაფერს ვხედავ.. ბრმები ხართ ბრმები! თუმცა მეც ხომ ბრმა ვარ თქვენს სიყრუეს ვერ ვხედავ. თავად გაებმევით საკუთარ ხაფანგში და გეტკინებათ. მართალია, არა ისე როგორ მე, რადგან ეგოისტები ხართ, მაგრამ მაინც გეტკინებათ და მერე გამიხსენებთ.. აღარ დამჭირდება. მარტოობა არასდროს დამტოვებს. აბსტრაქტულია, მარა ერთგულია. გრცხვენოდეთ! 

Dear Diary..

იყო და არა იყო რა , სადღაც საღამოს 5 საათზე (დანამდვილებით ჩემს მშობლებსაც არ ახსოვთ) 8 სექტემბერს მოვევლინე ქვეყანას.. განსაკუთრებული არაფერი ყოფილა იმის გარდა რომ ძლივს გადამარჩინეს. ყველას გაუხარდა პირველი შვილი ( გოგო!) აღმომაჩნდა ერთგვარი ნიჭი (სახელი არ ვიცი) - ძალინ პატარა ასაკში მახსოვს ჩემი თავი. თვეების რო ვიყავი მახსოვს როგორ მაჭმევდნენ, მეფერებოდნენ, მასეირნებდნენ და ა.შ. მალე ავითვისე სწრაფი ბობღვა და კედლებზე ხატვა. 

 ცოტა გავიზარდე...


 სათამაშოები არ მიზიდავდა, ძირითადად ფარდებით ვთამაშობდი. აა როგორ? ფარდის ყოველ ნაწილს სახელს ვარქმევდი და ველაპარკებოდი (სახელებს არ ვიტყვი ძალიან პირადულია). მამაჩემის არქიტექტურული წიგნებიც გავაფერადე..არ მჯეროდა "ბუების" და "გუდიანი კაცების". არც თოვლის პაპის არსებობის..

ცოტა კიდევ გავიზარდე..

 ორი ბაღი გამოვიცვალე.. იყო რა.. არაფერი განსაკუთრებული. მაშინ პირველად მივხვდი რომ ცხოვრებაში მხოლოდ "კარგი ბიძიები" და "კარგი დეიდები" არ არიან- მოგვცა რა მასწავლებელმა თავის ნათესავზე პატარა ლექსი მივხვდი.. მეტკინა..
  
კიდევ უფრო გავიზარდე..

და მოვიდა დღე იგი სანატრელი, როს შევედი სკოლასა შინა.. მიხაროდა.. ყოველთვის კარგად ვსწავლობდი. მეორე კლასის მერე დამოუკიდებლად. ისევ მიხაროდა.. ბევრი კარგი ადამინი, ბევრი ცუდი, არანაირი ბავშვური გატაცება.. თანდათან უცნაურობებიც დაიხვეწა, უფრო გაუცნაურდა, შემერწყა სრულიად..  ნეტა რა მიხაროდა?!

 რომანტიკოსი, მეოცნებე, მგრძნობიარე, ერთგული, ხანდისხან უტანელი..
ფერებიც შეიცვალა..
ტკივილი...
ღიმილი ...
 სიგიჟე..
და ბოლოს..
განვედ სიტყვანო არ ძალგიძთ!

დროებით  dear diary. სიყვარულით შენი ნაპტკვენი ბუმბული