Dear Diary..

იყო და არა იყო რა , სადღაც საღამოს 5 საათზე (დანამდვილებით ჩემს მშობლებსაც არ ახსოვთ) 8 სექტემბერს მოვევლინე ქვეყანას.. განსაკუთრებული არაფერი ყოფილა იმის გარდა რომ ძლივს გადამარჩინეს. ყველას გაუხარდა პირველი შვილი ( გოგო!) აღმომაჩნდა ერთგვარი ნიჭი (სახელი არ ვიცი) - ძალინ პატარა ასაკში მახსოვს ჩემი თავი. თვეების რო ვიყავი მახსოვს როგორ მაჭმევდნენ, მეფერებოდნენ, მასეირნებდნენ და ა.შ. მალე ავითვისე სწრაფი ბობღვა და კედლებზე ხატვა. 

 ცოტა გავიზარდე...


 სათამაშოები არ მიზიდავდა, ძირითადად ფარდებით ვთამაშობდი. აა როგორ? ფარდის ყოველ ნაწილს სახელს ვარქმევდი და ველაპარკებოდი (სახელებს არ ვიტყვი ძალიან პირადულია). მამაჩემის არქიტექტურული წიგნებიც გავაფერადე..არ მჯეროდა "ბუების" და "გუდიანი კაცების". არც თოვლის პაპის არსებობის..

ცოტა კიდევ გავიზარდე..

 ორი ბაღი გამოვიცვალე.. იყო რა.. არაფერი განსაკუთრებული. მაშინ პირველად მივხვდი რომ ცხოვრებაში მხოლოდ "კარგი ბიძიები" და "კარგი დეიდები" არ არიან- მოგვცა რა მასწავლებელმა თავის ნათესავზე პატარა ლექსი მივხვდი.. მეტკინა..
  
კიდევ უფრო გავიზარდე..

და მოვიდა დღე იგი სანატრელი, როს შევედი სკოლასა შინა.. მიხაროდა.. ყოველთვის კარგად ვსწავლობდი. მეორე კლასის მერე დამოუკიდებლად. ისევ მიხაროდა.. ბევრი კარგი ადამინი, ბევრი ცუდი, არანაირი ბავშვური გატაცება.. თანდათან უცნაურობებიც დაიხვეწა, უფრო გაუცნაურდა, შემერწყა სრულიად..  ნეტა რა მიხაროდა?!

 რომანტიკოსი, მეოცნებე, მგრძნობიარე, ერთგული, ხანდისხან უტანელი..
ფერებიც შეიცვალა..
ტკივილი...
ღიმილი ...
 სიგიჟე..
და ბოლოს..
განვედ სიტყვანო არ ძალგიძთ!

დროებით  dear diary. სიყვარულით შენი ნაპტკვენი ბუმბული