ღმერთმანი რა ამოუვსები სივრცეა. ან ამოვსებული რაღაცით.. ვერ ვხვდები. უფრო სწორად ვხვდები მაგრამ თავი არ მინდა დავიმცირო (?) რაღაც იწვის, ისერება, იფლითება.. მერე მზე წამით შემომხედავს და ისევ გაიხედება ამრეზილი სახით, თითქოს რაღაცას მამადლის და მე სულელივით ველოდები როდის მოიღებს ისევ მოწყალებას.. წამიერად გააცოცხლებს და ცოტახანში კვლავ მამადლის და ბინძურად მომაფურთხებს.. დაბნელდება და სინათლესთან ერთად ჩემი დაფლეთილი, ორი წინაგულისა და ორი პარკუჭისაგან შემდგარი რაღაცაც მიაქვს.
და ამ დრო თქვენ? ბედნიერნი... ამაზრზენია!
სინდისი და ნამუსი ხელჩაკიდულნი სადღაც დაბანცალებენ...
და მე? უბედური... საცოდაობაა!
ტვინმა გული დუელში გამოიწვია
და
ის
უბედური
კიდევ
უფრო
დაფლითა!
სიყვარულით, შენი ნაპტკვენი ბუმბული
Tuesday, November 30, 2010
Dear Diary..
Posted by ნაპტკვენი ბუმბული at 11:00 AM
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment