დ ე დ ა მ ი წ ა ს ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ა ტ რ ი ა ლ ე ბ ს! ♥

-თქვენ... -აირია დომენიკო, - თქვენ.....გიჟი არა ხართ?
-არა, გაგიჟდი? - გაეღიმა ალექსანდროს, - არა, ზედმეტად დალაგებულნი, ხანდახან ასეც გამოვიყურებით.

* * *
დედას კი თუმცა არ უყვირია,არც ჭაღარა არ დაუგლეჯია,ლოყებიც არ ჩამოუხოკავს და თავშიაც არ წაუშენია ხელი_ყველანი მიხვდნენ,როგორი ყოფილა ჭეშმარიტი გლოვა:იმან მოხუცმა,უბედურებით გაკაჟებულმა,ცივ ხელზე დაადო ხელი და,დიდებულს,ამაყს,უსაყვარლესს, მხოლოდ ეს უთხრა,გაოცებულმა ესა თქვა მხოლოდ:
–რად არ უყვარდი არავის,შვილო.

* * *
განრისხების მრავალსაფეხურიან კიბეზე წყრომის ერთი გადადგმული ნაბიჯი- უეცრად მოკუმული ტუჩები რომ დაინახა, მაშინვე შეაგება..

* * *
მხოლოდ მისთვის გასაგები ბედნიერებით ბედნიერი

* * *
გული ზურგიდან უფრო ახლოსაა..

* * *
ვეღარ მოითმინა , განზე მიაბრუნა თავი და მხარუკუღმა დაუღრიალა:
--ადამიანის სიკვდილს რაღად მაყურებინეთ?!
მაშინვე მშვიდად უპასუხეს:
--ადამიანი რომ გყვარებოდა!!"

* * *
- "რეკავს თუ რეკს?"
- "რეკს. რა საჭიროა ზედმეტი ხმოვნები." - აღნიშნა დულიომ.
- "სწრიხრ" - დაეთანხმა ალექსანდრო.
- "რაო?"
- "სწორი ხარ-მეთქი."